Advice? I don’t have advice. Stop aspiring and start writing. If you’re writing, you’re a writer. Write like you’re a goddamn death row inmate and the governor is out of the country and there’s no chance for a pardon. Write like you’re clinging to the edge of a cliff, white knuckles, on your last breath, and you’ve got just one last thing to say, like you’re a bird flying over us and you can see everything, and please, for God’s sake, tell us something that will save us from ourselves. Take a deep breath and tell us your deepest, darkest secret, so we can wipe our brow and know that we’re not alone. Write like you have a message from the king. Or don’t. Who knows, maybe you’re one of the lucky ones who doesn’t have to

Συμβουλή; Δεν έχω συμβουλές. Σταμάτα να είσαι επίδοξος συγγραφέας και άρχισε να γράφεις. Αν γράφεις, είσαι συγγραφέας. Γράψε σαν να είσαι ένας καταραμένος θανατοποινίτης, ο κυβερνήτης είναι έξω από τη χώρα και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα χάρης. Γράψε σαν να είσαι κρεμασμένος στην άκρη ενός γκρεμού, τα χέρια σου δεν αντέχουν άλλο, είσαι λίγο πριν τη τελευταία αναπνοή σου, και έχεις ένα μόνο τελευταίο πράγμα να πεις σαν να είσαι ένα πουλί που πετά από πάνω μας και μπορείς να δεις τα πάντα, και σε παρακαλώ, για όνομα του Θεού, να μας πεις κάτι που θα μας σώσει από τους εαυτούς μας.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και πες μας το βαθύτερο, το πιο σκοτεινό μυστικό σου, ώστε να μπορούμε να σκουπίσουμε το μέτωπό μας και να μάθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Γράψε σαν να έχεις ένα μήνυμα από το βασιλιά. Ή μη κάνεις τίποτα. Ποιος ξέρει, ίσως είσαι από τους τυχερούς που δεν χρειάζεται.