What we see as death, empty space, or nothingness is only the trough between the crests of this endlessly waving ocean. It is all part of the illusion that there should seem to be something to be gained in the future, and that there is an urgent necessity to go on and on until we get it. Yet just as there is no time but the present, and no one except the all-and-everything, there is never anything to be gained—though the zest of the game is to pretend that there is.

Αυτό που βλέπουμε σαν θάνατο, κενό χώρο ή ανυπαρξία είναι μόνο η κοιλιά μεταξύ των κορυφών του ατέλειωτα κυματίζοντος ωκεανού. Είναι όλα μέρος της ψευδαίσθησης ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάτι που πρέπει να κερδηθεί στο μέλλον και ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη να συνεχίζουμε όλο και περισσότερο μέχρι να το πάρουμε. Ωστόσο, ακριβώς όπως δεν υπάρχει χρόνος, αλλά το παρόν, και κανείς εκτός από το "όλα και τα πάντα", δεν υπάρχει ποτέ τίποτα να κερδηθεί, αν και το γούστο του παιχνιδιού είναι να προσποιούμαστε ότι υπάρχει.