As it is, we are merely bolting our lives—gulping down undigested experiences as fast as we can stuff them in—because awareness of our own existence is so superficial and so narrow that nothing seems to us more boring than simple being. If I ask you what you did, saw, heard, smelled, touched and tasted yesterday, I am likely to get nothing more than the thin, sketchy outline of the few things that you noticed, and of those only what you thought worth remembering. Is it surprising that an existence so experienced seems so empty and bare that its hunger for an infinite future is insatiable? But suppose you could answer, “It would take me forever to tell you, and I am much too interested in what’s happening now.” How is it possible that a being with such sensitive jewels as the eyes, such enchanted musical instruments as the ears, and such a fabulous arabesque of nerves as the brain can experience itself as anything less than a god? And, when you consider that this incalculably subtle organism is inseparable from the still more marvelous patterns of its environment—from the minutest electrical designs to the whole company of the galaxies—how is it conceivable that this incarnation of all eternity can be bored with being?

Μανταλώνουμε τη ζωή μας - απορρίπτοντας αχώνευτα εμπειρίες, τόσο γρήγορα όσο μπορούμε να παραγεμίσουμε μ΄αυτές- επειδή η συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας είναι τόσο επιφανειακή και τόσο στενή ώστε τίποτα δεν μας φαίνεται πιο βαρετό από την απλή ύπαρξη. Αν σε ρωτήσω τι έκανες, είδες, άκουσες, μύρισες, άγγιξες και δοκίμασες χθες, είναι πιθανό να μην πάρω τίποτα περισσότερο από το λεπτό, σκιασμένο περίγραμμα των λίγων πράξεων που παρατήρησες και από εκείνα μόνο αυτά που σκέφτηκες ότι αξίζει να θυμηθείς. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι μια ύπαρξη με τόσες εμπειρίες φαίνεται τόσο κενή και γυμνή σε αντίθεση με την ακόρεστη πείνα της για ένα άπειρο μέλλον. Αλλά ας υποθέσουμε ότι θα μπορούσες να απαντήσεις: «Θα έπρεπε να σου πω τα πάντα και εγώ ενδιαφέρομαι τόσο πολύ για αυτό που συμβαίνει τώρα». 

Πώς είναι δυνατόν ένα ον με τόσο ευαίσθητα κοσμήματα όπως τα μάτια, τέτοια μαγικά μουσικά όργανα όπως τα αυτιά και ένα τέτοιο υπέροχο αραβούργημα των νεύρων καθώς ο εγκέφαλος να  μπορεί να βιώσει τον εαυτό του ως κάτι λιγότερο από έναν θεό; 

Και όταν θεωρήσεις ότι αυτός ο ανυπολόγιστα λεπτός οργανισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα ακόμα πιο θαυμάσια πρότυπα του περιβάλλοντός του - από τα μικρότερα ηλεκτρικά σχέδια έως ολόκληρο το σύνολο των γαλαξιών - πώς μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτή η ενσάρκωση όλης της αιωνιότητας μπορεί να βαρεθεί με την ύπαρξη;