Although the rhythm of the waves beats a kind of time, it is not clock or calendar time. It has no urgency. It happens to be timeless time. I know that I am listening to a rhythm which has been just the same for millions of years, and it takes me out of a world of relentlessly ticking clocks. Clocks for some reason or other always seem to be marching, and, as with armies, marching is never to anything but doom. But in the motion of waves there is no marching rhythm. It harmonizes with our very breathing. It does not count our days. Its pulse is not in the stingy spirit of measuring, of marking out how much still remains. It is the breathing of eternity, like the God Brahma of Indian mythology inhaling and exhaling, manifesting and dissolving the worlds, forever. As a mere conception this might sound appallingly monotonous, until you come to listen to the breaking and washing of waves.

Αν και ο ρυθμός των κυμάτων είναι ρυθμός ενός είδους χρόνου, δεν είναι χρόνος ρολογιού ή ημερολογίου. Δεν έχει χαρακτήρα επείγοντος. Είναι άχρονος​ χρόνος. Γνωρίζω ότι ακούω ένα ρυθμό που είναι ίδιος για εκατομμύρια χρόνια, που δεν έχει σχέση με τον κόσμο των ατέλειωτων χτύπων των ρολογιών. Τα ρολόγια για κάποιο λόγο πάντοτε φαίνεται να βαδίζουν και, όπως και με τους στρατούς, η πορεία δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στη καταστροφή. Από τα κύματα δεν υπάρχει κανένας πολεμικός ρυθμός, εναρμονίζονται με την αναπνοή μας, δεν μετράνε τις μέρες μας, ο παλμός τους δεν έχει το τσιγκούνικο πνεύμα της μέτρησης, που επισημαίνει πόσο μένει ακόμα. Είναι η αναπνοή της αιωνιότητας, σα τον Θεό Μπράχμα της Ινδικής μυθολογίας εισπνέει και εκπνέει, εκδηλώνει και διαλύει τους κόσμους για πάντα. Σε μια πρώτη ματιά μπορεί να ακούγεται αποτρόπαια μονότονο, μέχρι να ακούσεις το σπάσιμο και το ξέπλυμα των κυμάτων.