...Listen, there's something I must tell. I've never, never seen it so clearly. But it doesn't matter a bit if you don't understand, because each one of you is quite perfect as you are, even if you don't know it. Life is basically a gesture, but no one, no thing, is making it. There is no necessity for it to happen, and none for it to go on happening. For it isn't being driven by anything; it just happens freely of itself. It's a gesture of motion, of sound, of color, and just as no one is making it, it isn't happening to anyone. There is simply no problem of life; it is completely purposeless play - exuberance which is its own end. Basically there is the gesture. Time, space, and multiplicity are complications of it. There is no reason whatsoever to explain it, for explanations are just another form of complexity, a new manifestation of life on top of life, of gestures gesturing. Pain and suffering are simply extreme forms of play, and there isn't anything in the whole universe to be afraid of because it doesn't happen to anyone! There isn't any substantial ego at all. The ego is a kind of flip, a knowing of knowing, a fearing of fearing. It's a curlicue, an extra jazz to experience, a sort of double-take or reverberation, a dithering of consciousness which is the same as anxiety.

... Ακούστε, είναι κάτι που πρέπει να σας πω, ποτέ δεν το έχω δει τόσο καθαρά. Και δεν έχει καμία σημασία αν δεν το καταλαβαίνετε, γιατί ο καθένας από εσάς είναι απόλυτα τέλειος όπως είναι, ακόμα και αν δεν το γνωρίζει. Η ζωή είναι ουσιαστικά ένα νεύμα, αλλά κανείς ή κάτι τι δεν το δημιουργεί. Δεν υπάρχει ανάγκη να συμβεί ούτε να συνεχίσει να συμβαίνει. Δεν οδηγείται από κανέναν, απλά συμβαίνει ελεύθερα από μόνο του. Είναι νεύμα της κίνησης, του ήχου, του χρώματος και όπως κανείς δεν το δημιουργεί, κανείς δεν το υφίσταται. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ζωής, υπάρχει ένα χωρίς σκοπό παιχνίδι της αφθονίας με τα δικά του όρια.
Εν αρχή ην το νεύμα. Ο χρόνος, ο χώρος και η πολλαπλότητα είναι επιπλοκές του. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το εξηγήσω γιατί οι εξηγήσεις είναι απλά μια άλλη μορφή πολυπλοκότητας, ένα νέο μανιφέστο της ζωής πάνω από τη ζωή, νεύματα που νεύουν. Ο πόνος και τα βάσανα είναι απλά ακραίες μορφές του παιχνιδιού και δεν υπάρχει τίποτα σε ολόκληρο το σύμπαν να φοβάσαι γιατί αυτό δεν συμβαίνει σε κανέναν! Δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό εγώ. Το εγώ είναι ένα φλιπάρισμα, μια γνώση της γνώσης, ένας φόβος του φόβου. Είναι μια ουρά που περισσεύει, ένα επιπλέον τζάζεμα της εμπειρίας, ένα είδος διπλασιασμού ή αντήχησης, μια ταραχή της συνείδησης ​​που είναι το ίδιο το άγχος.