The real reason why human life can be so utterly exasperating and frustrating is not because there are facts called death, pain, fear, or hunger. The madness of the thing is that when such facts are present, we circle, buzz, writhe, and whirl, trying to get the “I” out of the experience. We pretend that we are amoebas, and try to protect ourselves from life by splitting in two. Sanity, wholeness, and integration lie in the realization that we are not divided, that man and his present experience are one, and that no separate “I” or mind can be found.

Η πραγματική αιτία για την οποία η ανθρώπινη ζωή μπορεί να γίνει τόσο απόλυτα τρελή και μάταιη δεν είναι επειδή υπάρχουν γεγονότα που ονομάζονται θάνατος, πόνος, φόβος ή πείνα.  Η τρέλα του πράγματος είναι ότι όταν υπάρχουν τέτοια γεγονότα, κάνουμε κύκλους, σβουρίζουμε, κολουριαζόμαστε και στροβιλίζουμε προσπαθώντας να βγάλουμε το «εγώ» έξω από την εμπειρία.  Προσποιούμαστε ότι είμαστε αμοιβάδες και προσπαθούμε να προστατευθούμε από τη ζωή διχοτομούμενοι.  Η εχεφροσύνη, η ολοκλήρωση και η ενοποίηση βρίσκονται στη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε διαιρεμένοι, ότι ο άνθρωπος και η παρούσα εμπειρία του είναι ένα και ότι δεν μπορεί να βρεθεί ξεχωριστό «εγώ» ή νους.