Now you know—even if it takes you some time to do a double-take and get the full impact. It may not be easy to recover from the many generations through which the fathers have knocked down the children, like dominoes, saying “Don’t you dare think that thought! You’re just a little upstart, just a creature, and you had better learn your place.” On the contrary, you’re IT. But perhaps the fathers were unwittingly trying to tell the children that IT plays IT cool. You don’t come on (that is, on stage) like IT because you really are IT, and the point of the stage is to show on, not to show off.

To come on like IT -to play at being God- is to play the Self as a role, which is just what it isn’t. When IT plays, it plays at being everything else.

Τώρα ξέρεις, ακόμη και αν σου πάρει λίγο χρόνο για να το δεις κι απ' τις δυο πλευρές και να πάρεις τον πλήρη αντίκτυπο. Μπορεί να μην είναι εύκολο να ανακάμψεις μετά τις πολλές γενιές μέσω των οποίων οι πατέρες έχουν ρίξει κάτω τα παιδιά τους σαν ντόμινο, λέγοντας: «Μην τολμήσεις να κάνεις αυτή τη σκέψη! Μη κάνεις σαν νεόπλουτο, είσαι απλά ένα πλάσμα και καλύτερα να μάθεις τη θέση σου.»  Κι όμως,  ΕΙΣΑΙ ΑΥΤ@.

Ίσως πάλι, οι πατεράδες να προσπαθούσαν άθελά τους να πουν στα παιδιά τους ότι ΑΥΤ@ παίζει απλά ΑΥΤ@. Δεν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή σαν ΑΥΤ@ επειδή είσαι στ' αλήθεια ΑΥΤ@ και το θέμα της σκηνής είναι να συνεχίσει η παράσταση, όχι να τελειώσει.

Το να ανέβεις σαν ΑΥΤ@ -να παίξεις ότι είσαι Θε@-, είναι σαν να παίζεις τον Εαυτό σαν ρόλο, αυτό ακριβώς που δεν είναι. Όταν ΑΥΤ@ παίζει, παίζει το να είναι οτιδήποτε άλλο.