...Now what does it mean when I'm in a trap that I can't get out of? Τhere is no way of getting out of this trap! Well what it mean is that you and the trap are the same thing, you're not caught because when there's nobody in the trap, there's no trap. See that? As long as you think you're in a trap then the trap has got you. But when you know you are the trap, then what does the trap got? If you're trying to get out of the game, you're trapped! No way out! But when you have found that you and the game are the same, there is no game to get out of, there is no one to get out of the game, and that's true resignation. 

In just the same way as repentance leads to the understanding that you're a phony, even in repenting. Resignation leads to the understanding that even in resigning you can't resign. You don't have to play, this is the point, I'm going to repeat this because it's crucial, it isn't that you have to play because that would make you feel a victim of some process beyond yourself that was compelling. It is that the playing is you, and nobody is shoving you around, because you and the universe, which seems to constrain you, are not two things! If you play the game that you are only here, then you'll feel pushed around. But when—through trying to resign from either pushing around or being pushed around—you discover that it can’t be done, you then become very much aware there is no point getting away from anything. Where is away?

...Τώρα, τι σημαίνει ότι βρίσκομαι σε μια παγίδα που δεν μπορώ να βγω; 

Δεν υπάρχει τρόπος να βγεις από αυτή την παγίδα! Λοιπόν, αυτό που σημαίνει είναι ότι εσύ και η παγίδα είστε το ίδιο πράγμα, δεν είσαι παγιδευμένος γιατί όταν δεν υπάρχει κανένας στην παγίδα δεν υπάρχει παγίδα. Μπορείς να το δεις; Εφόσον νομίζεις ότι είσαι σε μια παγίδα τότε η παγίδα σε έχει. Αλλά όταν ξέρεις ότι είσαι η παγίδα, τότε τι μπορεί να σου κάνει; Αν προσπαθείς να βγεις από το παιχνίδι είσαι παγιδευμένος! Χωρίς διέξοδο! Αλλά όταν έχεις διαπιστώσει ότι εσύ και το παιχνίδι είστε το ίδιο, δεν υπάρχει παιχνίδι για να βγεις, δεν υπάρχει κάποιος που θα βγει από το παιχνίδι, τότε στ' αλήθεια παραιτείσαι. 

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η μετάνοια σε οδηγεί στην κατανόηση ότι είσαι ψεύτικος ακόμη και όταν μετανοείς, η παραίτηση σε οδηγεί στην κατανόηση ότι ακόμη και με την παραίτηση δεν μπορείς να παραιτηθείς. Δεν είναι ανάγκη να παίξεις, αυτό είναι το θέμα, θα το επαναλάβω γιατί είναι κρίσιμο, δεν είναι ότι πρέπει να παίξεις γιατί αυτό θα σε έκανε να νιώσεις θύμα κάποιας διαδικασίας πέρα από τον εαυτό σου που θα ήταν επιτακτική. Παίζεις και κανείς δεν σε σπρώχνει να το κάνεις γιατί εσύ και το σύμπαν, που φαίνεται να σε περιορίζει, δεν είστε δύο διαφορετικά πράγματα! Εάν παίξεις το παιχνίδι ότι είσαι μόνο εδώ, θα νιώσεις πιεσμένος. Αλλά όταν -προσπαθώντας να παραιτηθείς είτε από το να πιέσεις είτε από το να σε πιέσουν- ανακαλύπτεις ότι δεν μπορεί να γίνει, τότε συνειδητοποιείς πολύ καλά ότι δεν έχει νόημα να απομακρυνθείς από οτιδήποτε. Άλλωστε, που είναι αυτό το μακριά;