But nirvana is a radical transformation of how it feels to be alive: it feels as if everything were myself, or as if everything---including "my" thoughts and actions---were happening of itself. There are still efforts, choices, and decisions, but not the sense that "I make them"; they arise of themselves in relation to circumstances. This is therefore to feel life, not as an encounter between subject and object, but as a polarized field where the contest of opposites has become the play of opposites.

Η νιρβάνα είναι ένας ριζοσπαστικός μετασχηματισμός του τρόπου που αισθάνεσαι ότι είσαι ζωντανός: αισθάνεσαι σαν καθετί να "είμαι εγώ" ή σαν ότι όλα - συμπεριλαμβανομένων των σκέψεων και ενεργειών "μου" - συμβαίνουν από μόνα τους. Εξακολουθούν να είναι προσπάθειες, επιλογές και αποφάσεις, αλλά όχι με την αίσθηση ότι «τα κάνω», προκύπτουν από τους εαυτούς τους σε σχέση με τις περιστάσεις. Γι' αυτό πρέπει να αισθανόμαστε τη ζωή, όχι ως συνάντηση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, αλλά ως πολωμένου πεδίου όπου η πάλη των αντιθέτων έχει γίνει παιχνίδι αντιθέτων.