Suppressing the fear of death makes it all the stronger. The point is only to know, beyond any shadow of doubt, that "I" and all other "things" now present will vanish, until this knowledge compels you to release them - to know it now as surely as if you had just fallen off the rim of the Grand Canyon. Indeed you were kicked off the edge of a precipice when you were born, and it's no help to cling to the rocks falling with you. If you are afraid of death, be afraid. The point is to get with it, to let it take over - fear, ghosts, pains, transience, dissolution, and all. And then comes the hitherto unbelievable surprise; you don't die because you were never born. You had just forgotten who you are.

Η καταστολή του φόβου του θανάτου τον κάνει όλο και πιο ισχυρό. Το μόνο που μένει να γνωρίζεις είναι, πέρα ​​από κάθε αμφιβολία, ότι «εγώ» και όλα τα άλλα «πράγματα» που υπάρχουν τώρα θα εξαφανιστούν, έως ότου η Γνώση σε αναγκάσει να τα Απελευθερώσεις - να το γνωρίζεις τώρα τόσο σίγουρα σαν να έχεις μόλις γκρεμιστεί από το χείλος του Γκραν Κάνυον.
Στ' αλήθεια σε κλωτσήσανε από την άκρη του γκρεμού όταν γεννήθηκες και δεν βοηθάει να προσκολληθείς στους βράχους που πέφτουν μαζί σου.
Αν φοβάσαι το θάνατο, να τον φοβάσαι. Το θέμα είναι να ζήσεις μαζί τους, να αφήσεις να υπάρχουν: φόβοι, φαντάσματα, πόνοι, παροδικότητα, διάλυση. Και τότε έρχεται η απίστευτη έκπληξη: Δεν πεθαίνεις γιατί δεν γεννήθηκες ποτέ, απλά ξέχασες ποιος είσαι.