In pursuing spiritual disciplines, however, such as yoga, Zen, and also psychotherapy, there arises a difficulty. This difficulty lies in wanting to find a method whereby I can change my consciousness and improve myself. But the self that needs to be improved is the one that is doing the improving, and so I am rather stuck. I find out that the reason I think I believe in God is that I hope that somehow God will rescue me. In other words, I want to hang on to my own existence and feel rather shaky about doing that for myself, so I hope there is a God who will take care of it. Or I may think that if only I could be loving, I would have a better opinion of myself. I could face myself if I were more loving. So by some gimmickry the unloving me has to turn itself into a loving me. This is just like trying to lift yourself off the ground with your own bootstraps; it cannot be done. That is why religion, in practice, mainly produces hypocrisy and guilt, due to the constant failure of these enterprises.

...This is therefore to say that the transformation of human consciousness through meditation is frustrated so long as we think of it as something that I by myself can bring about, by some sort of wangle, by some sort of gimmick. Because you see it leads to endless games of spiritual one-up-man-ship. And of guru competition. Of my guru being more effective than your guru. My yogas are faster than your yoga. I am more aware of myself than you are. I am humbler than you are. I am sorrier for my sins than you are. I love you more than you love me. There’s this interminable goings on where people fight and wonder whether they are a bit more evolved than somebody else and so on.

All that can just fall away. And then we get this strange feeling that we’ve never had in our lives except occasionally by accident. Some people get a glimpse that we are no longer this poor little stranger and afraid in a world it never made. But that you ARE this universe. And you are creating it at every moment. Because you see it starts now. It didn’t begin in the past. There was no past. If the universe began in the past, when that happened it was now. But it is still now and the universe is still beginning now and it’s trailing off like the wake of a ship from now and as the wake of the ship fades out, so does the past. You can look back there to explain things but the explanation disappears. You will never find it there. Things are not explained by the past. They’re explained by what happens now. That creates the past. And it begins here.

Στην επιδίωξη πνευματικών κλάδων, όπως η γιόγκα, το ζεν, ακόμα και η ψυχοθεραπεία, υπάρχει μια δυσκολία. Αυτή η δυσκολία έγκειται στο να θέλω να βρω μια μέθοδο με την οποία μπορώ να αλλάξω τη συνείδησή μου και να βελτιώσω τον εαυτό μου. Αλλά ο εαυτός που πρέπει να βελτιωθεί είναι αυτός που κάνει τη βελτίωση και γι ' αυτό είμαι μάλλον κολλημένος. Βλέπω ότι ο λόγος που νομίζω ότι πιστεύω στο Θεό είναι ότι ελπίζω ότι με κάποιο τρόπο ο Θεός θα με σώσει. Με άλλα λόγια, θέλω να κρατηθώ από την ίδια μου την ύπαρξη και επειδή αισθάνομαι λίγο ασταθής στο να το κάνω αυτό μόνος μου ελπίζω να υπάρχει θεός που θα το φροντίσει. Ή μπορεί να σκέφτομαι ότι αν μόνο μπορούσα να είμαι αγαπητός θα είχα καλύτερη γνώμη για τον εαυτό μου. Θα μπορούσα να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου αν είχα περισσότερη αγάπη. Επομένως, με κάποια τεχνάσματα, ο μη αγαπητός εαυτός μου πρέπει να μετατραπεί σε αγαπητό. Είναι σαν να προσπαθείς να σηκώσεις τον εαυτό σου από το έδαφος με τις δικές σου δυνάμεις, δεν μπορεί να γίνει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η θρησκεία, στην πράξη, παράγει κυρίως υποκρισία και ενοχή, λόγω της συνεχούς αποτυχίας αυτών των επιχειρήσεων.

...Αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι η μεταμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης μέσω του διαλογισμού μας απογοητεύει όσο τη σκεφτόμαστε ως κάτι που εγώ ο ίδιος μπορώ να φέρω, με κάποιου είδους πονηριά, με κάποιου είδους τέχνασμα. Γιατί βλέπεις ότι οδηγεί σε ατελείωτα παιχνίδια πνευματικής τυφλής πίστης. Και ανταγωνισμό των γκουρού. Ο γκουρού μου είναι πιο αποτελεσματικός από τον γκουρού σου. Η γιόγκα μου είναι πιο γρήγορη από τη γιόγκα σου. Είμαι πιο συνειδητός με τον εαυτό μου από σένα. Είμαι πιο ταπεινός από σένα. Λυπάμαι περισσότερο για τις αμαρτίες μου απ ' ότι εσύ. Σ' αγαπώ περισσότερο απ' ό,τι μ ' αγαπάς. Όλα αυτά συμβαίνουν εκεί που οι άνθρωποι μάχονται και αναρωτιούνται αν είναι λίγο πιο εξελιγμένοι από κάποιον άλλον και ούτω καθεξής.

Όλα αυτά μπορούν απλά να καταπέσουν. Και τότε παίρνουμε αυτό το παράξενο συναίσθημα που δεν είχαμε στη ζωή μας παρά περιστασιακά, τυχαία. Μερικοί άνθρωποι βλέπουμε ότι δεν είμαστε πλέον αυτός ο φτωχός μικρός ξένος που φοβάται σε έναν κόσμο που ποτέ δεν έκανε. Αλλά ότι ΕΊΜΑΣΤΕ αυτό το σύμπαν. Και το δημιουργούμε κάθε στιγμή. Επειδή βλέπουμε ότι ξεκινά τώρα. Δεν ξεκίνησε στο παρελθόν. Δεν υπήρχε παρελθόν. Εάν το σύμπαν ξεκίνησε στο παρελθόν, όταν συνέβη αυτό ήταν τώρα. Αλλά είναι ακόμα τώρα και το σύμπαν ακόμα αρχίζει τώρα και αφήνει τα ίχνη του σαν τα απόνερα του πλοίου από το τώρα και καθώς τα απόνερα του πλοίου ξεθωριάζουν, το ίδιο και το παρελθόν. Μπορείτε να κοιτάξετε στο παρελθόν για να εξηγήσετε τα πράγματα αλλά η εξήγηση εξαφανίζεται. Δεν θα τη βρείτε ποτέ εκεί. Τα πράγματα δεν εξηγούνται από το παρελθόν. Εξηγούνται από αυτό που συμβαίνει τώρα. Αυτό δημιουργεί το παρελθόν. Και αρχίζει εδώ.