I am not one who believes that it is any necessary virtue in the philosopher to spend his life defending a consistent position. It is surely a kind of spiritual pride to refrain from ‘thinking out loud,’ and to be unwilling to let a thesis appear in print until you are prepared to champion it to the death. Philosophy, like science, is a social function, for a man cannot think rightly alone, and the philosopher must publish his thoughts as much to learn from criticism as to contribute to the sum of wisdom. If, then, I sometimes make statements in an authoritative and dogmatic manner, it is for the sake of clarity rather than from the desire to pose as an oracle.

Δεν είμαι κάποιος που πιστεύει ότι είναι απαραίτητη η αρετή για τον φιλόσοφο να περάσει τη ζωή του υπερασπιζόμενος μια σταθερή θέση. Είναι σίγουρα ένα είδος πνευματικής υπερηφάνειας το να αποφύγετε να «σκέφτεστε δυνατά» και να είστε απρόθυμοι να αφήσετε μια διατριβή σας να εκδοθεί μέχρι να είστε διατεθειμένοι να την υπερασπιστείτε μέχρι θανάτου. Η φιλοσοφία, όπως και η επιστήμη, είναι μια κοινωνική λειτουργία γιατί ένας άνθρωπος δε μπορεί να σκεφτεί σωστά μόνος του και ο φιλόσοφος πρέπει να δημοσιεύσει τις σκέψεις και για να μάθει από την κριτική και για να συμβάλει στο σύνολο της σοφίας. Αν λοιπόν κάνω κάποιες δηλώσεις σαν αυθεντία και δογματικά είναι για λόγους σαφήνειας και όχι από επιθυμία να μιλήσω ως μάντης.