There are no wrong feelings.

There may be wrong actions in the sense of actions contrary to the rules of human communication. But the way you feel towards other people: loving, hating, et cetera, et cetera; there aren’t any wrong feelings.

And so, to try and force one’s feelings to be other than what they are is absurd. And furthermore: dishonest.

But you see: the idea that there are no wrong feelings is an immensely threatening one to people who are afraid to feel.

This is one of the peculiar problems of our culture: we are terrified of our feelings. We think that if we give them any scope and if we don’t immediately beat them down, they will lead us down into all kinds of chaotic and destructive actions.

But if, for a change, we would allow our feelings and look upon their comings and goings as something as beautiful and necessary as changes in the weather, the going of night and day and the four seasons, we would be at peace with ourselves.

What is so problematic for Western man is not so much his struggles with other people and their needs and problems as his struggle with his own feelings. With what he will allow himself to feel and what he won’t allow himself to feel...

He is afraid to loathe somebody, because you’re not supposed to hate people. He is ashamed to be so overcome with the beauty of something, that he goes out of his mind over this beauty. Because all that kind of thing is ‘not being in control, old boy‘; not having your hands on the wheel.

I think this is the most releasing thing that anybody can possibly understand. That your inner feeling is never wrong. What you feel is never wrong – it may not be a right guide as to what you should do, but it is right that you should have the feeling of hating, or of being sad, or of being terrified. When a person comes to himself he comes to be one with his own feeling, and that is the only way to be in a position of controlling it.

Δεν υπάρχουν λάθος συναισθήματα.

Μπορεί να υπάρχουν λανθασμένες ενέργειες με την έννοια ότι αντιβαίνουν στους κανόνες της ανθρώπινης επικοινωνίας. Αλλά αυτό που αισθάνεστε προς τους άλλους: αγάπη, μίσος, κ.λπ., κ.λπ. δεν είναι λάθος συναίσθημα.

Κι έτσι, το να προσπαθήσουμε να εξαναγκάσουμε τα συναισθήματά μας να είναι διαφορετικά από αυτά που είναι, είναι παράλογο. Και επιπλέον: ανέντιμο.

Αλλά βλέπετε: η ιδέα ότι δεν υπάρχουν λάθος συναισθήματα είναι εξαιρετικά απειλητική για τους ανθρώπους που φοβούνται να νιώσουν.

Αυτό είναι ένα από τα περίεργα προβλήματα της κουλτούρας μας: φοβόμαστε τα συναισθήματά μας. Νομίζουμε ότι αν τους δώσουμε κάποια περιθώρια, αν δεν τα καταστείλουμε αμέσως, θα μας οδηγήσουν σε κάθε είδους χαοτικές και καταστροφικές ενέργειες.

Αλλά εάν, για μια αλλαγή, επιτρέπαμε τα συναισθήματά μας και βλέπαμε να έρχονται και να φεύγουν ως κάτι τόσο όμορφο και απαραίτητο όσο οι αλλαγές στον καιρό, η νύχτα και η μέρα ή οι τέσσερις εποχές, θα είχαμε ειρήνη με τον εαυτό μας.

Αυτό που είναι το τόσο προβληματικό για τον δυτικό άνθρωπο δεν είναι τόσο η πάλη του με τους άλλους ανθρώπους, τις ανάγκες και τα προβλήματά τους όσο η πάλη του με τα συναισθήματά του. Με αυτό που θα επιτρέψει ή δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να αισθανθεί...

Φοβάται να αποστραφεί κάποιον γιατί υποτίθεται ότι δεν μισεί κανέναν. Ντρέπεται τόσο πολύ να ξετρελαθεί με την ομορφιά που τα χάνει εντελώς απέναντι της. Επειδή όλα αυτά τα πράγματα «δεν είναι υπό έλεγχο γέρο μου, δεν έχω τα χέρια μου στο τιμόνι».

Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο απελευθερωτικό πράγμα που μπορεί κανείς να καταλάβει. Ότι η εσωτερική του αίσθηση δεν είναι ποτέ λανθασμένη. Αυτό που αισθάνεται ποτέ δεν είναι λάθος - ίσως να μην είναι ο σωστός οδηγός για το τι πρέπει να κάνει, αλλά είναι σωστό να έχει το αίσθημα του μίσους, της θλίψης ή του τρόμου. Όταν κάποιος έρχεται πιο κοντά στον εαυτό του, γίνεται ένα με το συναίσθημα του και αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο αποκτά τη δυνατότητα να το ελέγξει.