What happens when you just wait, there’s nothing you can do. You watch. And all you see is what goes on that is happening of itself. You’re breathing, the wind is blowing, the trees are waving, your blood is circulating, your nerves are tingling. It’s all going on by itself.

That’s you, that’s the real you! The you that goes on itself. It’s not the symbol, it’s not the person. It’s you that’s happening, as when you breathe. Yes, you can get the feeling by shoving your breath, but your breath goes on, day in, day out without you even thinking about it. The same way your brain is functioning, without you forcing it. So when you come to a dead end, and we are individually, socially now, in 1971, at a dead end. This is the moment in which it is said man’s extremity God’s opportunity. We have to stop, we find a world that is happening rather than being done, being shoved. And that happening, as distinct from doing, is our fundamental self. And our fundamental self is not something just inside the skin, it’s everything around us with which we connect. When you look out of your eyes at nature happening out there, you’re looking at you. I’m not going to say what we should do from then on, but simply that before we think of doing anything in this critical situation, we realize the completely illusory nature of the beings that we think we are, and get back again to the beings that we really are, which includes all this. Outside world, no longer left outside.

Τι συμβαίνει όταν απλά μένεις, όταν δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις; Κοιτάς. Και το μόνο που βλέπεις είναι αυτό που συμβαίνει από μόνο του. Αναπνέεις, ο άνεμος φυσά, τα δέντρα θροίζουν, το αίμα σου κυκλοφορεί, τα νεύρα σου μυρμιγκάζουν. Όλα συμβαίνουν από μόνα τους.

Αυτός είναι ο πραγματικός εαυτός σου! Ο εαυτός σου που συμβαίνει από μόνος του. Δεν είσαι ένα σύμβολο, δεν είσαι ένα άτομο. Είσαι αυτό που συμβαίνει όταν αναπνέεις. Μπορεί να έχεις την αίσθηση της συνειδητής εκπνοής αλλά έτσι κι αλλιώς η αναπνοή σου συνεχίζει ολημερίς χωρίς ούτε καν να το σκεφτείς.  Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί ο εγκέφαλός σου, χωρίς να τον εξαναγκάζεις. Έτσι, όταν έρθεις σε αδιέξοδο, και είμαστε σήμερα -ατομικά και κοινωνικά- σε αδιέξοδο, τότε είναι η στιγμή που καλείται η έσχατη ευκαιρία του Θεού. Αν σταματήσουμε θα ανακαλύψουμε ένα κόσμο που συμβαίνει παρά κατασκευάζεται ή εξαναγκάζεται. Και αυτό που συμβαίνει χωρίς να χρειάζεται να πράξουμε κάτι είναι ο θεμελιώδης εαυτός μας. Και ο θεμελιώδης εαυτός μας δεν είναι μόνο μέσα στο δέρμα είναι όλα γύρω μας με τα οποία συνδεόμαστε. Όταν βλέπεις με τα μάτια σου στη φύση εκεί έξω, εσένα κοιτάς. Δεν πρόκειται να πω τι θα έπρεπε να κάνουμε μετά απ' αυτό αλλά απλά πριν σκεφτούμε να κάνουμε οτιδήποτε, σ' αυτό το μεταίχμιο, ας συνειδητοποιήσουμε την απόλυτα απατηλή εικόνα αυτών που πιστεύουμε ότι είμαστε και ας ξαναγυρίσουμε σε αυτό που πραγματικά είμαστε, δηλαδή το Ένα που τα περιέχει όλα. Δε μένει τίποτα πλέον απ' έξω.