Although the rhythm of the waves beats a kind of time, it is not clock or calendar time. It has no urgency. It happens to be timeless time. I know that I am listening to a rhythm which has been just the same for millions of years, and it takes me out of a world of relentlessly ticking clocks. Clocks for some reason or other always seem to be marching, and, as with armies, marching is never to anything but doom. But in the motion of waves there is no marching rhythm. It harmonizes with our very breathing. It does not count our days. Its pulse is not in the stingy spirit of measuring, of marking out how much still remains. It is the breathing of eternity, like the God Brahma of Indian mythology inhaling and exhaling, manifesting and dissolving the worlds, forever. As a mere conception this might sound appallingly monotonous, until you come to listen to the breaking and washing of waves.

Αν και ο ρυθμός των κυμάτων είναι ένα είδος χρόνου, δεν είναι χρόνος του ρολογιού ή του ημερολογίου. Δεν έχει τον χαρακτήρα του επείγοντος.  Συμβαίνει να είναι διαχρονικός χρόνος.  Γνωρίζω ότι ακούω έναν ρυθμό ο οποίος ήταν ακριβώς ο ίδιος εδώ και εκατομμύρια χρόνια και αυτό με απαλλάσσει από έναν κόσμο με ρολόγια που κτυπούν ανελέητα. Τα ρολόγια για τον ένα ή τον άλλο λόγο φαίνεται πάντοτε να βαδίζουν και, όπως και με τους στρατούς, η πορεία δεν είναι παρά προς τη καταστροφή.  Αλλά στην κίνηση των κυμάτων δεν υπάρχει κανένας ρυθμός βαδίσματος. Εναρμονίζεται με την αναπνοή μας.  Δεν υπολογίζει τις μέρες μας.  Ο παλμός του δεν είναι στο τσιγκούνικο πνεύμα μέτρησης, για να επισημάνει πόσο ακόμα απομένει.  Είναι η αναπνοή της αιωνιότητας, όπως ο Θεός Βράχμα της Ινδικής μυθολογίας εισπνέει και εκπνέει, εκδηλώνει και διαλύει τους κόσμους, για πάντα.  Ως απλή αντίληψη αυτό μπορεί να ακούγεται αποτρόπαια μονότονο μέχρι να ακούσετε τα κύματα να σπάνε και να ξεπλένουν.