We live in a culture where it has been rubbed into us that to die is a terrible thing. And that is a tremendous disease from which our culture suffers, and we notice it firstly in the way in which death is swept under the carpet.

This is one of the major problems in hospitals—when a family conspires with the doctor to keep from grandmother the knowledge that she is dying. Grandmother suspects that she is dying but probably doesn’t really want to know for sure and her family talk with her in such a way as to say, 'Well you’re probably be getting alright in a few weeks' — because they have this funny feeling that it’s important to build up courage and hope. And so they become liars and the mutual mistrust develops. … So the person is left to die alone, suddenly, unprepared, and doped up to the point where death hardly happens. And there is no derivation from it of the peculiar spiritual experience that can come with death.

Ζούμε σε μια κουλτούρα όπου έχει επιβληθεί το ότι να πεθάνεις είναι ένα τρομερό πράγμα. Και αυτή είναι μια τεράστια ασθένεια από την οποία υποφέρει η κουλτούρα μας και το παρατηρούμε πρώτα από τον τρόπο με τον οποίο ο θάνατος κρύβεται κάτω από το χαλί.

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στα νοσοκομεία: μια οικογένεια συνωμοτεί με τον γιατρό για να κρατήσει μακριά από τη γιαγιά τη γνώση ότι πεθαίνει. Η γιαγιά υποπτεύεται ότι πεθαίνει, αλλά πιθανότατα δεν θέλει πραγματικά να ξέρει με βεβαιότητα και η οικογένειά της μιλάει μαζί της με τέτοιο τρόπο που λέει, «Πιθανότατα θα είσαι εντάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες», επειδή έχουν αυτή την παράξενη αίσθηση ότι είναι σημαντικό να οικοδομήσουν θάρρος και ελπίδα. Κι έτσι γίνονται ψεύτες και αναπτύσσεται αμοιβαία δυσπιστία.  ... Έτσι, η γιαγιά αφήνεται να πεθάνει μόνη της, ξαφνικά, απροετοίμαστη και ντοπαρισμένη μέχρι τη στιγμή που έρχεται ο θάνατος. Χωρίς να πηγάσει αυτή η ιδιαίτερη πνευματική εμπειρία που μπορεί να έρθει πριν τον θάνατο.