VIII. CONSUMMATION

LOVE BRINGS THE REAL, and not just the ideal, vision of what others are because it is a glimpse of what we are bodily. 

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ και όχι μονάχα την ιδεατή όψη των άλλων, αφού είναι μια αναλαμπή αυτού που είναι τα σώματά μας.

For what is ordinarily called the body is an abstraction. It is the conventional fiction of an object seen apart from its relation to the universe, without which it has no reality whatsoever. 

Αυτό που συνήθως ονομάζεται σώμα είναι μια αφαίρεση. Είναι η συμβατική μυθοπλασία ενός αντικειμένου ιδωμένου ξέχωρα από τη σχέση του με το σύμπαν, χωρίς την οποία δεν έχει οποιονδήποτε αλήθεια. 

But the mysterious and unsought uprising of love is the experience of complete relationship with another, transforming our vision not only of the beloved but of the whole world. 

Αλλά η μυστηριώδης και αγύρευτη ανάσταση του έρωτα είναι η εμπειρία μιας πλήρους σχέσης με κάποι@ άλλ@, μεταμορφώνοντας την ενόρασή μας όχι μόνο για τ@ αγαπημέν@ αλλά και για όλο τον κόσμο. 

And so it remains until the relationship is itself abstracted by the anxiety of the grasping mind to be guarded from the rest of life as a possession.

Και παραμένει έτσι μέχρι που η σχέση αυτοαναιρείται λόγω του άγχους του αρπακτικού νου να τη διαφυλάξει για την υπόλοιπη ζωή του σαν ιδιοκτησία.

....

Where do I begin and end in space? I have relations to the sun and air which are just as vital parts of my existence as my heart. The movement in which I am a pattern or convolution began incalculable ages before the (conventionally isolated) event called birth, and will continue long after the event called death. Only words and conventions can isolate us from the entirely undefinable something which is everything.

Πού αρχίζω και που τελειώνω μέσα στο διάστημα; Έχω σχέσεις με τον ήλιο και τον αέρα που είναι τόσο ζωτικά μέρη της ύπαρξής μου όσο η καρδιά μου. Η κίνηση, της οποίας είμαι ένα μοτίβο ή μια περιέλιξη, ξεκίνησε αμέτρητους αιώνες πριν από το (συμβατικά απομονωμένο) γεγονός που ονομάζεται γέννηση και θα συνεχιστεί πολύ μετά το γεγονός που ονομάζεται θάνατος. Μόνο λέξεις και συμβάσεις μπορούν να μας απομονώσουν από το εντελώς απροσδιόριστο κάτι που είναι το παν.

... προσωπικά με απασχολούν προφανώς όλα αυτά τα θέματα. Ανησυχώ πολύ για την οικολογία, για τη διατήρηση της φυσικής κληρονομιάς. Ανησυχώ για τις φυλακές, για το δίκαιο, για τα οικονομικά, για τα νοσοκομεία. Και κάνω πολλή δουλειά σε αυτούς τους τομείς. Αλλά τώρα για δες, πόσο ύπουλη είναι η ανησυχία για οποιοδήποτε θέμα που αφορά τη συμπόνια προς τον άνθρωπο. Δε θα ήθελες ο χειρούργος που σε χειρουργεί για να αφαιρέσει μια σκωληκοειδή απόφυση να ανησυχεί τόσο πολύ για σένα που να τρέμει το χέρι του. Γι' αυτό οι χειρούργοι τείνουν να κάνουν τις επεμβάσεις τους με έναν αυθόρμητο τρόπο. Αστειεύονται μεταξύ τους ενώ χειρουργούν. Δεν πρέπει να ανησυχούν συναισθηματικά γιατί θα έτρεμαν τα χέρια τους.

Έτσι, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όταν κάνουμε κάτι με τον τρόπο της πολιτικής δράσης πρέπει να το κάνουμε με μια συγκεκριμένη αίσθηση αποστασιοποίησης, σαν να μην έχει σημασία. Ο Gary Snyder είπε ότι για να κάνεις καλή οικολογική δουλειά πρέπει καταρχάς να συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχει σημασία αν θα πετύχεις ή θα αποτύχεις. Το σύμπαν θα συνεχίσει. Θα είναι ένα χάος για ίσως ένα εκατομμύριο χρόνια, αλλά μετά από αυτό θα διορθωθεί και θα ξεκινήσει από την αρχή.

Τώρα, αν το ξέρετε αυτό και είστε βασισμένοι σε αυτή την αίσθηση ότι είναι πραγματικά όλα εντάξει, τότε μπορείτε να προχωρήσετε στη δουλειά της διόρθωσης και της εκτέλεσης πραγμάτων που πρέπει να γίνουν αυτή τη στιγμή, χωρίς να χάσετε το όριό σας. Όταν μια πολιτική πρωτοβουλία είναι μια εκδήλωση κάποιου που έχει χάσει το μέτρο του θα αποτύχει. Και επομένως αντιπαθώ έντονα τα περισσότερα είδη πολιτικού ενθουσιασμού γιατί είναι εκδηλώσεις χαμένου μέτρου. Και αυτό είναι το βασικό μου συναίσθημα σχετικά με αυτό. Ανησυχώ για όλα τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα της εποχής μας - για τον ρατσισμό και τη φτώχεια και ούτω καθεξής - αλλά δεν πρόκειται να χάσω το όριό μου γι' αυτό.

Now, first of all, I’m personally obviously concerned about all these issues. I’m very concerned about ecology, about the conservation of our natural heritage. I’m concerned about prisons, about law, about economics, about hospitals. And I do a lot of work in these domains. But now, look here: Concern about any issue involving compassion towards human beings is tricky. You would not want your surgeon who’s operating on you to remove a bum appendix to be so concerned about you that his hand shakes when he’s operating. And so surgeons tend to do their operations in a kind of offhand way. They joke with each other while they’re operating. Because they must not be concerned in an emotional way, because their hands would shake.

So, in exactly the same way, when we do something in the way of political action, we must do it with a certain sense of detachment as if it didn’t matter. Gary Snyder, the poet (who’s a great friend of mine), he said that to do good ecological work you must in the first place realize that it doesn’t matter whether you succeed or fail. The universe will go on. It will be a mess for maybe a million years, but after that it’ll correct itself and begin all over again.

Now, if you know that, and you’re grounded on that sensation that it’s really all alright, then you can go into the work of correcting and doing things that need to be done right now without losing your temper. When a political initiative is a manifestation of somebody who’s lost his temper, it’ll fail. And therefore I dislike intensely most kinds of political enthusiasm, because they are manifestations of lost tempers. And that’s my basic feeling with regard to this. I am concerned about all the great political and economic issues of our time—about racism and poverty and so on and so forth—but I’m not going to lose my temper about it.

https://www.organism.earth/library/document/elliot-mintz-interviews-alan-watts

...Now what does it mean when I'm in a trap that I can't get out of? Τhere is no way of getting out of this trap! Well what it mean is that you and the trap are the same thing, you're not caught because when there's nobody in the trap, there's no trap. See that? As long as you think you're in a trap then the trap has got you. But when you know you are the trap, then what does the trap got? If you're trying to get out of the game, you're trapped! No way out! But when you have found that you and the game are the same, there is no game to get out of, there is no one to get out of the game, and that's true resignation. 

In just the same way as repentance leads to the understanding that you're a phony, even in repenting. Resignation leads to the understanding that even in resigning you can't resign. You don't have to play, this is the point, I'm going to repeat this because it's crucial, it isn't that you have to play because that would make you feel a victim of some process beyond yourself that was compelling. It is that the playing is you, and nobody is shoving you around, because you and the universe, which seems to constrain you, are not two things! If you play the game that you are only here, then you'll feel pushed around. But when—through trying to resign from either pushing around or being pushed around—you discover that it can’t be done, you then become very much aware there is no point getting away from anything. Where is away?

...Τώρα, τι σημαίνει ότι βρίσκομαι σε μια παγίδα που δεν μπορώ να βγω; 

Δεν υπάρχει τρόπος να βγεις από αυτή την παγίδα! Λοιπόν, αυτό που σημαίνει είναι ότι εσύ και η παγίδα είστε το ίδιο πράγμα, δεν είσαι παγιδευμένος γιατί όταν δεν υπάρχει κανένας στην παγίδα δεν υπάρχει παγίδα. Μπορείς να το δεις; Εφόσον νομίζεις ότι είσαι σε μια παγίδα τότε η παγίδα σε έχει. Αλλά όταν ξέρεις ότι είσαι η παγίδα, τότε τι μπορεί να σου κάνει; Αν προσπαθείς να βγεις από το παιχνίδι είσαι παγιδευμένος! Χωρίς διέξοδο! Αλλά όταν έχεις διαπιστώσει ότι εσύ και το παιχνίδι είστε το ίδιο, δεν υπάρχει παιχνίδι για να βγεις, δεν υπάρχει κάποιος που θα βγει από το παιχνίδι, τότε στ' αλήθεια παραιτείσαι. 

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η μετάνοια σε οδηγεί στην κατανόηση ότι είσαι ψεύτικος ακόμη και όταν μετανοείς, η παραίτηση σε οδηγεί στην κατανόηση ότι ακόμη και με την παραίτηση δεν μπορείς να παραιτηθείς. Δεν είναι ανάγκη να παίξεις, αυτό είναι το θέμα, θα το επαναλάβω γιατί είναι κρίσιμο, δεν είναι ότι πρέπει να παίξεις γιατί αυτό θα σε έκανε να νιώσεις θύμα κάποιας διαδικασίας πέρα από τον εαυτό σου που θα ήταν επιτακτική. Παίζεις και κανείς δεν σε σπρώχνει να το κάνεις γιατί εσύ και το σύμπαν, που φαίνεται να σε περιορίζει, δεν είστε δύο διαφορετικά πράγματα! Εάν παίξεις το παιχνίδι ότι είσαι μόνο εδώ, θα νιώσεις πιεσμένος. Αλλά όταν -προσπαθώντας να παραιτηθείς είτε από το να πιέσεις είτε από το να σε πιέσουν- ανακαλύπτεις ότι δεν μπορεί να γίνει, τότε συνειδητοποιείς πολύ καλά ότι δεν έχει νόημα να απομακρυνθείς από οτιδήποτε. Άλλωστε, που είναι αυτό το μακριά;

If to enjoy even an enjoyable present we must have the assurance of a happy future, we are “crying for the moon.” We have no such assurance. The best predictions are still matters of probability rather than certainty, and to the best of our knowledge every one of us is going to suffer and die. If, then, we cannot live happily without an assured future, we are certainly not adapted to living in a finite world where, despite the best plans, accidents will happen, and where death comes at the end.

Αν για να απολαύσουμε έστω και ένα ευχάριστο παρόν πρέπει να έχουμε τη σιγουριά ενός ευτυχισμένου μέλλοντος, «ζητάμε τον ουρανό με τ' άστρα». Δεν υπάρχει τέτοια διαβεβαίωση. Οι καλύτερες προβλέψεις εξακολουθούν να είναι θέματα πιθανοτήτων και όχι βεβαιότητας, και από όσο γνωρίζουμε, ο καθένας από εμάς θα υποφέρει και θα πεθάνει. Εάν λοιπόν δεν μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι χωρίς ένα σίγουρο μέλλον, σίγουρα δεν είμαστε προσαρμοσμένοι να ζούμε σε έναν πεπερασμένο κόσμο όπου, παρά τα καλύτερα σχέδια, θα συμβούν ατυχήματα και όπου ο θάνατος έρχεται στο τέλος.

Our trouble is that we have ignored and thus feel insecure in the enormous spectrum of love which lies between rather formal friendship and genital sexuality, and thus are always afraid that once we overstep the bounds of formal friendship we must slide inevitably to the extreme of sexual promiscuity.

Το πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε αγνοήσει και συνεπώς νιώθουμε ανασφάλεια στο τεράστιο φάσμα της αγάπης που βρίσκεται μεταξύ της μάλλον επίσημης φιλίας και της γενετήσιας σεξουαλικότητας, κι έτσι πάντα φοβόμαστε ότι όταν ξεπεράσουμε τα όρια της επίσημης φιλίας πρέπει αναπόφευκτα να γλιστρήσουμε στο άκρο της σεξουαλικής ακολασίας.

We must see that consciousness is neither an isolated soul nor the mere function of a single nervous system, but of that totality of interrelated stars and galaxies which makes a nervous system possible.

Θα πρέπει να δούμε ότι η συνείδηση ​​δεν είναι ούτε μόνο ψυχή ούτε μόνο λειτουργία του νευρικού συστήματος αλλά αυτή η ολότητα αλληλένδετων αστεριών και γαλαξιών που καθιστά ένα νευρικό σύστημα δυνατό.

For the human organism is, apparently, the most complex of all organisms, and while one has the advantage of knowing one’s own organism so intimately— from the inside—there is also the disadvantage of being so close to it that one can never quite get at it. Nothing so eludes conscious inspection as consciousness itself. This is why the root of consciousness has been called, paradoxically, the unconscious.

Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι προφανώς ο πιο περίπλοκος όλων των οργανισμών που ενώ έχει το πλεονέκτημα να γνωρίζει τον δικό του οργανισμό τόσο στενά - από μέσα - έχει και το μειονέκτημα να είναι τόσο κοντά που να μη μπορεί ποτέ να τον καταλάβει. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τη συνειδητή θεώρηση όπως η ίδια η συνείδηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ρίζα της συνείδησης έχει ονομαστεί παράδοξα ασυνείδητο.

The structure of your organism, of your senses and nerves, endows the world with all its sensible and measurable properties—for rocks cannot seem to be hard except in relation to soft skin.

Η δομή του οργανισμού, των αισθήσεων και των νεύρων σου προσδίδει στον κόσμο όλες τις λογικές και μετρήσιμες ιδιότητές του - γιατί οι βράχοι δεν μπορούν να φαίνονται σκληροί παρά μόνο σε σχέση με το μαλακό δέρμα.

...The phenomenon moon-in-the-water is likened to human experience. The water is the subject, and the moon the object. When there is no water, there is no moon-in-the-water, and likewise when there is no moon. But when the moon rises the water does not wait to receive its image, and when even the tiniest drop of water is poured out the moon does not wait to cast its reflection. For the moon does not intend to cast its reflection, and the water does not receive its image on purpose. The event is caused as much by the water as by the moon, and as the water manifests the brightness of the moon, the moon manifests the clarity of the water.

... Το φαινόμενο φεγγάρι-στο-νερό παρομοιάζει με την ανθρώπινη εμπειρία. Το νερό είναι το υποκείμενο και το φεγγάρι το αντικείμενο. Όταν δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχει φεγγάρι-στο-νερό, το ίδιο όταν δεν υπάρχει φεγγάρι. Επίσης όταν το φεγγάρι ανατέλλει το νερό δεν περιμένει να λάβει την εικόνα του και όταν ακόμη και η πιο μικρή σταγόνα νερού χυθεί έξω το φεγγάρι δεν περιμένει για να ρίξει την αντανάκλασή του. Γιατί το φεγγάρι δεν σκοπεύει να ρίξει την αντανάκλασή του και το νερό δεν λαμβάνει την εικόνα του επί σκοπού. Το γεγονός προκαλείται τόσο από το νερό όσο και από το φεγγάρι και καθώς το νερό εκδηλώνει τη φωτεινότητα του φεγγαριού το φεγγάρι εκδηλώνει τη διαύγεια του νερού.

Likewise, there is a polar relationship between what you call your “self” and what you call “other.” You couldn’t experience “other” unless you also had the experience of “self.” We might say that we feel that one’s “self” and the “other” are poles apart. Oddly, we use that phrase, “poles apart,” to express extreme difference. But things that are “poles apart” are poles ofsomething, as of a magnet, or a globe, and so are actually inseparable. What happens if you saw the south pole off a magnet with a hacksaw? The new end, opposite the original north pole, becomes the south pole, and the piece that was chopped off develops its own north pole. The poles are inseparable and generate each other.

Ομοίως, υπάρχει μια δίπολη σχέση ανάμεσα σε αυτό που αποκαλούμε «εαυτό» και αυτό που ονομάζουμε «άλλον». Δεν θα μπορούσαμε να βιώσουμε τον «άλλον» εκτός εάν είχαμε επίσης την εμπειρία του «εαυτού».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι νιώθουμε ότι ο «εαυτός» και ο «άλλος» είναι αντίθετοι πόλοι. Παραδόξως, χρησιμοποιούμε αυτή τη φράση, «αντίθετοι πόλοι», για να εκφράσουμε ακραίες διαφορές. Αλλά αυτά που είναι «αντίθετοι πόλοι» είναι πόλοι κάποιου, όπως ενός μαγνήτη, ή ενός πλανήτη κι έτσι είναι πραγματικά αδιαχώριστοι. Τι θα συμβεί αν πριονίσεις τον νότιο πόλο ενός μαγνήτη; Το νέο άκρο απέναντι από τον αρχικό βόρειο πόλο γίνεται ο νότιος πόλος και το κομμάτι που κόπηκε αναπτύσσει τον δικό του βόρειο πόλο. Οι πόλοι είναι αδιαχώριστοι και δημιουργούν ο ένας τον άλλον.

In any foreseeable future there are going to be thousands and thousands of people who detest and abominate Negroes, communists, Russians, Chinese, Jews, Catholics, beatniks, homosexuals, and "dope-fiends." These hatreds are not going to be healed, but only inflamed, by insulting those who feel them, and the abusive labels with which we plaster them—squares, fascists, rightists, know-nothings—may well become the proud badges and symbols around which they will rally and consolidate themselves. Nor will it do to confront the opposition in public with polite and nonviolent sit-ins and demonstrations, while boosting our collective ego by insulting them in private. If we want justice for minorities and cooled wars with our natural enemies, whether human or non-human, we must first come to terms with the minority and the enemy in ourselves and in our own hearts, for the rascal is there as much as anywhere in the "external" world—-especially when you realize that the world outside your skin is as much yourself as the world inside. For want of this awareness, no one can be more belligerent than a pacifist on the rampage, or more militantly nationalistic than an anti-imperialist.

Στο προβλεπτό μέλλον θα υπάρξουν χιλιάδες άνθρωποι που θα  απεχθάνονται και θα αποστρέφονται τους νέγρους, τους κομμουνιστές, τους Ρώσους, Κινέζους, Εβραίους, Καθολικούς, τους μπήτνικς, τους ομοφυλόφιλους και τα πρεζάκια. Αυτά τα μίση δεν πρόκειται να επουλωθούν, αλλά μόνο θα αναζωπυρώνονται όσο θα προσβάλλουμε όσους τα αισθάνονται, ενώ οι καταχρηστικές ετικέτες που τους φοράμε - ανιαροί, φασίστες, δεξιοί, άσχετοι - μπορεί κάλλιστα να γίνουν τα περήφανα εμβλήματα και σύμβολα γύρω από τα οποία θα συσπειρωθούν και θα ενοποιηθούν. 

Ούτε θα τα αντιμετωπίσει η δημόσια αντιπαράθεση με ευγενικές και μη βίαιες καθιστικές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις όσο θα ενισχύουμε το συλλογικό μας εγώ προσβάλλοντάς τους σαν άτομα. Αν θέλουμε δικαιοσύνη για τις μειονότητες και μη θερμούς πολέμους με τους κατά φύσιν εχθρούς μας, είτε είναι άνθρωποι είτε όχι, πρέπει πρώτα να συμβιβαστούμε με τις μειονότητες και τον εχθρό μέσα μας και στις δικές μας καρδιές, γιατί ο παλιάνθρωπος υπάρχει τόσο μέσα μας όσο και οπουδήποτε  στον "εξωτερικό" κόσμο - ειδικά να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος έξω από το δέρμα μας είναι τόσο εμείς όσο κι ο κόσμος μέσα μας.  Να δούμε καθαρά ότι δεν υπάρχει κανείς πιο πολεμοχαρής από έναν ειρηνιστή σε έξαλλη κατάσταση ή πιο στρατοκράτης εθνικιστής από έναν αντιιμπεριαλιστή.

Now you know—even if it takes you some time to do a double-take and get the full impact. It may not be easy to recover from the many generations through which the fathers have knocked down the children, like dominoes, saying “Don’t you dare think that thought! You’re just a little upstart, just a creature, and you had better learn your place.” On the contrary, you’re IT. But perhaps the fathers were unwittingly trying to tell the children that IT plays IT cool. You don’t come on (that is, on stage) like IT because you really are IT, and the point of the stage is to show on, not to show off.

To come on like IT -to play at being God- is to play the Self as a role, which is just what it isn’t. When IT plays, it plays at being everything else.

Τώρα ξέρεις, ακόμη και αν σου πάρει λίγο χρόνο για να το δεις κι απ' τις δυο πλευρές και να πάρεις τον πλήρη αντίκτυπο. Μπορεί να μην είναι εύκολο να ανακάμψεις μετά τις πολλές γενιές μέσω των οποίων οι πατέρες έχουν ρίξει κάτω τα παιδιά τους σαν ντόμινο, λέγοντας: «Μην τολμήσεις να κάνεις αυτή τη σκέψη! Μη κάνεις σαν νεόπλουτο, είσαι απλά ένα πλάσμα και καλύτερα να μάθεις τη θέση σου.»  Κι όμως,  ΕΙΣΑΙ ΑΥΤ@.

Ίσως πάλι, οι πατεράδες να προσπαθούσαν άθελά τους να πουν στα παιδιά τους ότι ΑΥΤ@ παίζει απλά ΑΥΤ@. Δεν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή σαν ΑΥΤ@ επειδή είσαι στ' αλήθεια ΑΥΤ@ και το θέμα της σκηνής είναι να συνεχίσει η παράσταση, όχι να τελειώσει.

Το να ανέβεις σαν ΑΥΤ@ -να παίξεις ότι είσαι Θε@-, είναι σαν να παίζεις τον Εαυτό σαν ρόλο, αυτό ακριβώς που δεν είναι. Όταν ΑΥΤ@ παίζει, παίζει το να είναι οτιδήποτε άλλο.

...The reason you want to be better is the reason why you aren’t, shall I put it like that? We aren’t better because we want to be. Because the road to hell is paved with good intentions. Because all the do-gooders in the world whether they’re doing good for others or doing it for themselves are troublemakers: on the basis of 'kindly let me help you or you will drown,' said the monkey putting the fish safely up a tree. Sometimes doing good to others and even doing good to oneself is amazingly destructive because it’s full of conceit. How do you know what’s good for other people? How do you know what’s good for you? If you say you want to improve then you ought to know what’s good for you, but obviously you don’t because if you did then you would be improved. So, we don’t know. We do not really know how to interfere with the way the world is.

... Ο λόγος που θέλεις να γίνεις καλύτερος είναι επειδή δεν είσαι, αν μπορώ να το θέσω έτσι. Δεν είμαστε καλοί γιατί θέλουμε να γίνουμε. Έτσι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Επειδή όλοι οι καθώς-πρέπει-καλοί στον κόσμο, είτε θέλουν να κάνουν καλό στους άλλους, είτε το κάνουν για τον εαυτό τους, είναι δημιουργοί προβλημάτων: στη βάση του «παρακαλώ επιτρέψτε μου να σας βοηθήσω αλλιώς θα πνιγείτε» που είπε η μαϊμού βάζοντας τα ψάρια για ασφάλεια πάνω στο δέντρο. Μερικές φορές το να κάνεις καλό στους άλλους και μάλιστα να κάνεις καλό στον εαυτό σου είναι καταπληκτικά καταστροφικό γιατί είναι γεμάτο έπαρση. Πώς ξέρεις τι είναι καλό για τους άλλους; Πώς ξέρεις τι είναι καλό για σένα; Αν λες ότι θέλεις να βελτιωθείς, θα έπρεπε να γνωρίζεις τι είναι καλό για εσένα, αλλά προφανώς δεν το γνωρίζεις γιατί αν το γνώριζες θα ήσουν ήδη βελτιωμένος. Δεν γνωρίζουμε λοιπόν. Δεν ξέρουμε πραγματικά πως να παρέμβουμε με τον τρόπο που ο Κόσμος Είναι.

Chaos is always losing, but never defeated

Το χάος χάνει συνέχεια μάχες αλλά ποτέ τον πόλεμο 

You must not be afraid of playing wrong notes. Just forget it, play it wrong! But play!

Μη φοβάσαι αν παίζεις λάθος νότες. Ξέχνα το και παίξε λάθος! Αλλά παίξε!

By replacing fear of the unknown with curiosity we open ourselves up to an infinite stream of possibility. We can let fear rule our lives or we can become childlike with curiosity, pushing our boundaries, leaping out of our comfort zones, and accepting what life puts before us.

Αντικαθιστώντας τον φόβο προς το άγνωστο με τη περιέργεια προς αυτό ανοιγόμαστε σε μια άπειρη ροή πιθανοτήτων. Μπορούμε να αφήσουμε τον φόβο να κυριαρχήσει τη ζωή μας ή να αφεθούμε στην παιδιάστικη περιέργειά μας, να σπρώχνουμε τα όριά μας, να πηδούμε έξω από τις ζώνες άνεσής μας και να αποδεχόμαστε αυτό που φέρνει μπροστά μας η ζωή.

We tend to regard ourselves as puppets of the Past, driven along by something that is always behind us.

Τείνουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας μαριονέτες του Παρελθόντος, καθοδηγούμενοι από κάτι που είναι πάντα από πίσω μας.

However much I may be impressed by the difference between a star and the dark space around it, I must not forget that I can see the two only in relation to each other, and that this relation is inseparable.

Όσο κι αν είμαι εντυπωσιασμένος από τη διαφορά μεταξύ ενός άστρου και του σκοτεινού χώρου γύρω του, δεν πρέπει να ξεχνώ ότι μπορώ να δω αυτά τα δυο μόνο σε σχέση μεταξύ τους και ότι αυτή η σχέση είναι αδιαχώριστη.

I seem to be a brief light that flashes but once in all the aeons of time a rare, complicated, and all-too-delicate organism on the fringe of biological evolution , where the wave of life bursts into individual, sparkling, and multicolored drops that gleam for a moment... only to vanish forever.

Φαίνεται να είμαι ένα σύντομο φως που αστράφτει μια φορά σε όλους τους αιώνες του χρόνου, ένας σπάνιος, περίπλοκος και πολύ ευαίσθητος οργανισμός στο περιθώριο της βιολογικής εξέλιξης, όπου το κύμα της ζωής εκρήγνυται σε ατομικές, αφρώδεις και πολύχρωμες σταγόνες  που λάμπουν για μια στιγμή ... μόνο και μόνο για να εξαφανιστούν για πάντα.